Contemporary guide to nuclear energy

By N Vinoth Kumar

Published: 25th April 2013

On April 26, 1986, the world witnessed one of the major nuclear disasters in the then Soviet Union. The Chernobyl Nuclear Power Plant at Ukraine met with an explosion and a vast amount of radioactive particles released in the atmosphere. After 27 years, the world still remembers the disaster and commemorates the day with an annual rally ‘Chernobyl Way’.

At this juncture, it is worth reviewing a book launched at a meeting organised by PECOSE here, with critical and crucial information on nuclear energy.

The book titled Nuclear Energy Today: The Reality – A Critical Analysis was brought out by People’s Committee for Safe Energy (PECOSE) recently. The book contains information pertaining to the use of nuclear energy and the misconceptions over India’s atomic obsession. The book exposes the demerits of nuclear energy at large, through various incidents that happened in the past.

 

 The book starts with early warnings such as the accidents at Narora Nuclear Plant in Uttar Pradesh and Kakrapar Nuclear Plant in Gujarat and how the disasters were managed by the local people and the workers of the nuclear plant. It alleges that those who put their life at stakes to bring down the impact of the accidents “remained unnamed” by those nuclear establishments.

A brief history of the emergence of ‘nuclear obsession’ in the nation has also been traced in this book. It sheds light on the scientist Meghnad Saha, who emphasised on the democratic participation of all stakeholders like people, government and nuclear companies before embarking on nuclear projects.  It quotes historian Ramachandra Guha saying, ‘the most secretive institution in India!’, referring to the Atomic Energy Commission formed in 1948.

The book also brings the reasons and genuine pleas behind the KKNPP struggle to focus. One of their concerns that nuclear accidents can happen either in the form of operational errors as Chernobyl or mechanical failures as the Three Mile Island or even a natural disaster like Fukushima, gets prime focus in the book.

The topics of this book range from ‘untenable claims of using nuclear energy’ to ‘reliable possibilities of using alternative sources’. But the book limits itself on some of the topics such as working mechanism of VVER used in KKNPP and India’s ‘3-Stage Nuclear Program’ by giving only little information. If those topics were explained better, the book would definitely be a guide for those interested in knowing the reality behind nuclear energy.

“While, the debate over nuclear energy has gripped the intelligentsia as well as the common public, PECOSE feels that there should be an effort to promote a rational discourse and not desk-thumping. As a first step, we have brought out this book,” says Prof Dhruba Mukherjee, Convenor, PECOSE, in the foreword of the book.

Courtesy: The New Indian Express

The origin of Idharkuthane Aasaippattaai Balakumara…

N Vinoth Kumar
Published Date: Apr 17, 2013 

Idharkuthane Aasaippattaai Balakumara! The phrase, which was familiar only to readers of writer Balakumaran novels until a few years ago, became a popular dialogue after it found a place in film comedy sequences. In the latest development, a new film starring actor Vijay Sethupathi of Naduvula Konjam Pakkatha Kaanom fame has been named for the phrase and is directed by Gokul, who made his debut with Rowthiram starring actor Jiiva.

After film names that were the first line of hit songs, it seems the turn of popular dialogues to turn into film titles. Popular songs that were later used as film titles include Unnai Vaazhthi Paadukiren and Naan Pesa Ninaippadhellam, and more recent films are Thenmerku Paruvakkaatru, Neethane En Ponvasantham among others. Now with Idharkuthane Aasaippattaai Balakumara (IAB), a new trend has been set.

The phrase was coined by writer Balakumaran. After working in a tractor company for a while, Balakumaran started writing poems and short stories. He shot to fame with his debut novel Mercury Pookkal. His other novels, among them Irumbu Kuthiraigal, Pachai Vayal Manadhu, Ezhil and Muthukalo Pengal, were well received.

While rising as a popular writer, Balakumaran wanted to get into the ‘dream factory’, a term coined by late writer Sujatha to refer to the film industry. When he approached popular film personalities for their opinion, they all discouraged him except Kamal Haasan.

Balakumaran entered the film industry as an assistant director for Sindhu Bhairavi directed by K Balachander. Director S M Vasanth of popular films Keladi Kanmani and Aasai was also an assistant director with Balachander then. Balakumaran slowly learnt the nuances of the film industry and rose as a dialogue writer. He penned dialogues for many famous films like Nayagan, Guna and Gentleman. Idhu Namma Aalu starring Bhagyaraj was his first and, to date, last directorial venture.

Balakumaran wrote about his experiences in the film industry as a small memoir titled Idharkuthane Aasaippattaai Balakumara. It was serialised in Kumudham, a Tamil weekly magazine, before being published as a book.

While this is the lesser known history behind the phrase, there are many ardent readers of Balakumaran novels who say this phrase is used in many of his autobiographical sketches whenever he achieved something against all odds.

But others maintain that even before Balakumaran, the late writer T Janakiraman in his magnum opus Mogamul used the phrase Idharkuthane aasaippattaai as spoken by one of the lead characters Jamuna to the protagonist Babu.

Now, as the title of a film it has led to rising expectations, especially as the film is said to be a comedy entertainer.

Courtesy: The New Indian Express

 Post Script: For those who are interested to read the novella, you can click the below link:

 http://www.mediafire.com/download/5r44tmkwz7que7h/Itharkuthaane+Aasaipattai+Balakumaraa.pdf

Wangari Maathai’s life in brief in Tamil

By N Vinoth Kumar

Published: 02nd April 2013

When the world is celebrating the 73rd birth anniversary of renowned environmentalist Wangari Maathai, a new book titled Maatrathukkaana Pengal – Wangari Maathai that was released here brings out the life and work of Maathai in brief. The main aim of bringing out this book is to introduce the great environmentalist to common people and to remember her at a time of pro-environment struggles.

Poovulagin Nanbargal, a concerned group of citizens working towards environment protection and development, has published this book. This is the seventh book in the series of eco-feminism.

Wangari Maathai, born in Ihithe, Kenya on April 1, 1940, got her education at the University of Pittsburgh and the University of Nairobi. In 1977 she founded the ‘Green Belt Movement’, an environmental organisation to plant trees. She served as assistant minister for Environment and Natural Resources during the presidentship of Mwai Kibaki between 2003 and 2005. In 2004 she was awarded the Nobel Peace Prize, the first African woman and the first environmentalist to receive the Peace Prize. She succumbed to cancer in 2011.

The book Maatrathukkaana Pengal – Wangari Maathai is a collection of essays about Maathai that were published in various magazines and penned by well-known environmental activists like Adhi Valliappan, Arachalur Selvam, Kavitha Muralidharan, R Senthil and Sivagnanam. The book includes original articles and translations of Maathai’s Nobel lecture and interviews.

The book has much unknown information about Maathai, like that she was the first woman from the East and Central African countries to get a degree and to work as head of one of the departments of the University of Nairobi.

It also has the little known information that the Nobel Prize committee, for the first time, considered environmental activism as an effort to bring peace in the world and awarded the Peace Prize to Wangari Maathai for her contribution to sustainable development, democracy and peace. The book also contains details about Maathai’s personal life including her husband’s statement that Maathai’s education was a reason for their divorce as he was ‘unable to control her’.

The book traces her struggle in the 1980s when she was arrested for opposing the construction of a complex at Uhuru Park and her initiative ‘Green Belt Movement’ also finds prime space. Through her initiative more trees were planted, which provided employment opportunities to nearly 80,000 women in African countries. She made trees a symbol of the struggle against politics, which she thought exploited environment. She once said, “It’s the little things citizens do. That’s what will make the difference. My little thing is planting trees.” 

While other environmentalists spoke about the three Rs — Reduce, Reuse and Recycle — Maathai was the first environmentalist to introduce the fourth R — Repair.

“When women have seeds in their hands, the world will witness peace. Maathai herself became a seed and she grew up like a tree that resulted in conserving forests. She became our identity and a force behind us to protect environment,” says the foreword in the book by Poovulagin Nanbargal.

Courtesy: The New Indian Express

பறவைகளின் உயிர் யார் கையில்?

ந. வினோத்குமார்

பதிப்பிக்கப்பட்ட தேதி: 2015 ஏப்ரல் 11.   

உணவு, உடை, உறைவிடம்... இந்த மூன்றும் மனிதர்க்கு அடிப்படைத் தேவைகள். நம்மைப் போலவே, பறவைகளுக்கும் அடிப்படைத் தேவைகள் உண்டு!

பருவங்கள் மாறும்போது, உணவுப் பற்றாக்குறை ஏற்படும். அத்துடன் இருப்பதற்கும் பாதுகாப்பான ஓர் இடம் தேவை. இவற்றைத் தேடி பறவைகள் செல்லும் பயணம்தான் ‘வலசை' (Migration).

வெயில் காலத்தில் மனிதர்கள் கோடை வாசஸ்தலங்களை நோக்கிச் செல்வதுபோல, குளிர்காலத்தில் மேற்கத்திய நாடுகளில் இருந்து அடிப்படைத் தேவைகளை நிறைவேற்றிக்கொள்ள இந்தியா உள்ளிட்ட வெப்ப மண்டல நாடுகளுக்குப் பறவைகள் இடம்பெயர்கின்றன. தாயகத்தில் உகந்த சூழ்நிலை உருவான பிறகு திரும்பிச் செல்கின்றன. குறிப்பிட்ட காலத்தில் நடைபெறும் இந்த இடம்பெயர்தல்தான் ‘வலசை'.

முதல் புத்தகம்

வெளிநாடுகளில் இருந்தும், இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் இருந்தும் தமிழகத்துக்கு வந்து செல்லும் வலசைப் பறவைகள் (Migratory birds) குறித்து, தமிழில் விரிவாக வெளியாகியுள்ள முதல் புத்தகம் ‘வலசைப் பறவைகளின் வாழ்விடச் சிக்கல்கள்'. ‘பூவுலகின் நண்பர்கள்' வெளியீடாக வந்துள்ள இந்தப் புத்தகத்தை எழுதியிருப்பவர் ஒளிப்படக்காரரும் சுற்றுச்சூழல் ஆர்வலருமான ஏ. சண்முகானந்தம்.

பறவைகள் ஏன் வலசை செல்கின்றன, வலசை செல்லும்போது பறவையின் உடலில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் உள்ளிட்ட அடிப்படைத் தகவல்கள் முதல் பறவைகள் வலசை வரும் இடங்களில் ஏற்பட்டுவரும் சுற்றுச்சூழல் சீரழிவு, பருவநிலை மாற்றம், அவற்றால் பறவைகளின் வலசை எப்படிப் பாதிக்கப்படுகிறது என்பதுவரை பல விஷயங்களைப் புத்தகத்தில் கவனப்படுத்தியுள்ளார். 

வாசக கவனம்

சங்கத் தமிழ் இலக்கியங்களில் வலசைப் பறவைகளை ‘புலம்பெயர் புள்', 'வம்பப் புள்' எனக் குறிப்பிட்டுள்ளது போன்ற செய்திகள், அழகிய ஒளிப்படங்கள் மூலம் வெகுஜன வாசகர்களையும் கவரும் வண்ணம் இந்தப் புத்தகம் அமைந்துள்ளது.

அதேநேரம் குஜராத்தை ‘குசராத்' என்றும், ‘டிகிரி’ என்கிற ஆங்கிலச் சொல்லை ‘பாகை' என்றும் பல இடங்களில் தனித்தமிழ்ச் சொற்கள் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. இது போன்ற புதிய துறைகளைப் பற்றி விளக்கும்போது, முழுமையும் தமிழ்ச் சொற்களைப் பயன்படுத்தி எழுதுவது இவ்வாறான படைப்புகளில் இருந்து வாசகர்களைத் தள்ளி வைக்கக்கூடும்.

தொடக்கப் புள்ளி

பருவநிலை மாற்றத்தால் வலசை செல்லும் பறவைகள், உரிய காலம் வருவதற்கு முன்பே வலசைப் பயணத்தைத் தொடங்கிவிடுகின்றன. அவ்வாறு முன்பே வலசையைத் தொடங்காத பறவை இனங்கள் வேகமாக அழிந்துவருகின்றன என்று சமீபத்திய ஆய்வுகள் கூறுகின்றன.

அதைவிடவும் பறவைகளுக்கு மனிதன் ஏற்படுத்தும் கெடுதல்களே அதிகம் என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்கு, இந்தப் புத்தகம் ஒரு தொடக்கப் புள்ளியாக இருக்கும்.

நன்றி: தி இந்து (சில மாற்றங்களுடன்)

‘Literary works mirror societal transformation’

By N Vinoth Kumar 

Published: 29th January 2013

Daniel Selvaraj, who  won the coveted  Sahitya Akademi Award for the year 2012, for his novel Thol (Tamil for 'Leather'), says novels are a mirror reflection of society.

The latest tome is an in-depth work that portrays the life and struggles of tannery labourers of Dindigul spanning from 1930 to 1958.

Selvaraj was recently in Chennai when he was felicitated by Thamizh Perayam of SRM University. Talking to City Express, Selvaraj shares his literary innings so far and his professional life, from where he comes up with stories for his works.

Born in Thenkalam, a small village in Tirunelveli district, Selvaraj, who spent early years of youth in tea estates, has obtained law degrees and practises as a lawyer in Dindigul at present.

Having watched the struggles of contract labourers in tea estates, he has decided to record their lives in his literary works.

“That was the time when I was pursuing my undergraduate in Hindu College in Tirunelveli. There I had very excellent and well-known professors such as Tho. Mu. Si. Ragunathan, Thi. Ka. Sivasankaran and Vaanamaamalai among others. We had Tirunelveli Murpokku Ezhuthaalargal Sangam there. Their views and writings on forward thinking interested me,” he says.

His association with the progressive writers union has made him write novels based on real time scenarios.

This has resulted in novels like Malarum Sarugum, his debut novel, that spoke about the farmers lives of Tirunelveli and Thaeyneer, which presented the lives and struggles of labourers in tea estates.

“It was an era of Congress Socialist Party, when communists joined Congress, as the Communist Party was banned by British. During Nehruvian period, the trade unions’ movement began to gain momentum. Being a lawyer, I had many opportunities to work with those trade unions, mainly those of tannery workers, and was inspired to write about their lives and struggles in Thol,” he says.

In the novel, there are 117 characters that are portrayed in four chapters. All the characters sacrifice their lives with no expectations. One such character is Irudhayasamy, a person who sparks the struggle but doesn’t get the due credit after the purpose of the struggle is achieved.

“In real life too, the same character did not get any credit,” says Selvaraj to our astonishment. After a little pause he continues. “Not a single character in this novel is imaginary. All the characters are real. Since, I am a lawyer, I have an advantage that the other writers don’t have. Yes, everyday I am meeting people and everyday I am in the midst of problems. So, my novels always have real life incidents” he says.

He adds, “Nature and society are not constant. A character may be nascent in the earlier parts of a novel, but the same character matures after many experiences. The purpose of a novel is to depict the transformation of a social order.”

When asked about a few works that were always branded as Dalit writing, he explains, “Many of the writers just record the sufferings of Dalit and eventually they get branded as Dalit writing. But true Dalit writing must also include the Dalit struggle for its liberation. Social freedom cannot be enjoyed until we are having Dalit freedom. Both are intertwined.”

Selvaraj’s next novel is also based on real life anecdotes. “I am in the process of writing a novel based on the freedom struggle that first broke out in South India,” he signs off.

Courtesy: The New Indian Express

"காடுகள் இருக்கின்றன... அங்கே உயிர் இல்லை!"

ந.வினோத் குமார்

பதிப்பு தேதி: 2015 மார்ச் 7

பிரபல செய்தியாளர் பர்கா தத்தைப் பலருக்கும் தெரிந்திருக்கும். அவருடைய தங்கை பஹர் தத்தைப் பற்றி சிலருக்கே தெரியும். ஆனால், பர்காவைவிட பஹர் தத்தின் ஊடகச் செயல்பாடுகள் மிக முக்கியமானவை.

சுற்றுச்சூழல் பிரச்சினைகள் குறித்த செய்திகள், விவாதங்களை 'பிரைம் டைம் ஷோ' ஆக மாற்றிய பெருமை இவருக்கு உண்டு. சி.என்.என்-ஐ.பி.என். தொலைக்காட்சியில் சுற்றுச்சூழல் செய்தியாளராக இருக்கிறார் பஹர் தத்.

மாற்றத்தின் வித்தகி

ஊடக உலகில் சுற்றுச்சூழல் குறித்த விஷயங்கள் செய்திக்கான களமாக இல்லாமல், ‘ஃபீச்சர் ஸ்டோரீஸ்' என்ற பொழுதுபோக்கு அம்சமாகப் பார்க்கும் பொதுப் பார்வை உண்டு.

இத்தகைய செய்திகளை ஆண் செய்தியாளர்களேகூட ஒதுக்கும் போக்கு பரவலாக இருந்த சூழ்நிலையில், தொலைக்காட்சி ஊடகத்தில் ‘சுற்றுச்சூழல் செய்திகளை' பரபரப்பான விஷயமாக மாற்றி, பலரின் கவனத்தை ஈர்த்த பெண் செய்தியாளர்தான் பஹர்.

அதனால் பல அரசியல்வாதிகளின் எதிர்ப்பையும் அவர் எதிர்கொள்ள நேர்ந்தது. அவர் வெளியிட்ட செய்திகளைத் தொடர்ந்து சுற்றுச்சூழல் சட்டங்களை மீறிய மத்திய, மாநில அரசுகளின் வளர்ச்சித் திட்டங்களுக்கு நீதிமன்றங்கள் தடை விதித்திருக்கின்றன.

தன் பணிகளுக்காக ‘கிரீன் ஆஸ்கர்' உட்பட பத்துக்கும் மேற்பட்ட விருதுகளைப் பெற்றுள்ள அவர், தன் செய்தி சேகரிப்பு அனுபவங்களை ‘கிரீன் வார்ஸ்' என்ற புத்தகமாகவும் வெளியிட்டுள்ளார். சமீபத்தில் சென்னை வந்திருந்தவரிடம் உரையாடியதில் இருந்து...

எல்லா நதிகளையும் காப்போம்

மத்தியில் ஆளும் பாரதிய ஜனதா கட்சியின் திட்டமான கங்கையைத் தூய்மையாக்குவதில், எனக்கு எந்த மாற்றுக் கருத்தும் இல்லை. ஆனால் என்னுடைய கேள்வி, ஏன் கங்கையை மட்டும் தூய்மைப்படுத்த நினைக்கிறீர்கள் என்பதுதான்.

இன்று நாட்டில் உள்ள பெரும்பாலான ஆறுகள் அணை கட்டி தடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. எல்லா ஆறுகளுமே அளவுக்கு அதிகமாகச் சுரண்டப்பட்டிருக்கின்றன. எனவே, கங்கையோடு இதர ஆறுகளையும் காப்பாற்ற வேண்டிய அவசியம் நமக்குண்டு.

இன்னொரு திட்டம், நதிகளை இணைப்பது. அது சுற்றுச்சூழலுக்கு மிகுந்த கேடு விளைவிக்கும் என்பதை மத்திய அரசு புரிந்துகொள்ளவில்லை. ஒவ்வொரு நதிக்கும் தனித்துவமான பண்பு உண்டு. அதைச் சிதைப்பதற்கு யாருக்கும் உரிமை இல்லை. நான் அந்தத் திட்டத்தைக் கடுமையாக எதிர்க்கிறேன்.

சுரண்டப்படும் மக்கள்

ஆட்சி மாற்றத்துக்குப் பிறகு சுரங்கம் உள்ளிட்ட பல விஷயங்களிலும் சுற்றுச்சூழல் சட்டங்கள் தலைகீழாக மாற்றப்பட்டு வருகின்றன. வளர்ச்சி என்ற அரசின் மாயவலையில் அதிகம் சிக்கியிருப்பது பழங்குடிகள்தான். ஜார்க்கண்ட், ஒடிசா போன்ற மாநிலங்கள் அதிகளவு கனிம வளத்தைக் கொண்டிருப்பது உண்மைதான்.

அங்கு சுரங்கம் மூலம் மக்களுக்கு வளர்ச்சி கிடைக்கும் என்று சொன்னால், இந்நேரம் அந்த மாநிலங்கள் எல்லாம் வசதி படைத்த மாநிலங்களாக மாறியிருக்க வேண்டுமே? ஆனால் அதற்கு மாறாக, மனித மேம்பாட்டுத் தர வரிசையில், அந்த மாநிலங்கள் தொடர்ந்து சரிவைச் சந்தித்து வருவதை எப்படிப் புரிந்துகொள்வது?

பாமாயில் வேண்டாம்

அதேபோல, இந்தோனேசியாவில் இருந்து இறக்குமதி செய்யப்படும் பாமாயில் பயன்பாட்டை நாம் தவிர்க்க வேண்டும். இந்தோனேசியக் காடுகளைப் பற்றி சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டும். உலகிலேயே மூன்றாவது மிகப் பெரிய காடுகளான இந்தோனேசியக் காடுகள் 12 கோடி ஹெக்டேர் பரப்பளவு கொண்டவை. சுமார் 90 சதவீதம் ஓரங் ஊத்தான் குரங்குகள் இந்தக் காடுகளில் வசிக்கின்றன. எஞ்சிய 10 சதவீதம் மலேசியாவின் சாபா, சரவாக் காடுகளில் உள்ளன.

பாமாயில் தேவைக்காக ஓரங் ஊத்தானின் வாழ்விடங்கள் அழிக்கப்படுகின்றன. ஒரு காலத்தில் இந்தோனேசியக் காடுகள் முழுவதும் பரவியிருந்த ஓரங் ஊத்தான்கள், தற்போது 60 ஆயிரமே இருக்கின்றன. ஒவ்வோர் ஆண்டும் சராசரியாக 5 ஆயிரம் ஓரங் ஊத்தான்கள் அழிந்துவருகின்றன.

இதைத் தடுக்க வழி இருக்கிறது. மழைக்காடுகளில் இருந்தோ அல்லது ஓரங் ஊத்தான் வசிக்கும் காடுகளில் இருந்தோ உற்பத்தி செய்யப்படும் பாமாயிலைப் பயன்படுத்தாமல் விலக்க வேண்டும். ‘இந்தோனேசியக் காடுகளில் இருந்து தயாரிக்கப்படவில்லை’ என்று சான்று பெற்ற பாமாயில் உற்பத்தி பிரிட்டனில் வெற்றி பெற்றிருக்கிறது. அது சரியாக நடைபெறும்போது, ஏன் இந்தியாவிலும் அதை நடைமுறைப் படுத்தக் கூடாது.

நாம் பெறும் விழிப்புணர்வு, தொடர் செயல்பாடுகள் மூலம்தான் ஒட்டுமொத்த சுற்றுச்சூழலையும் பாதுகாக்க முடியும். அதுதான் நம் எதிர்காலத்தை உத்தர வாதப்படுத்தும் என்கிறார். 

நிஜம்தானே!

நன்றி: தி இந்து (தமிழ்)

From food-server to research scholar

N. Vinoth Kumar

Published Date: Apr 1, 2013 

Whenever you meet Veerapandiyan, he always greets you with the query Saaptingala? (Have you eaten something?). This is because he experienced hunger all through his college days, despite having worked part-time in the catering business. His debut novel Parukkai weaves the tale of first generation graduates, who have all chosen to work as caterers, in order to meet their educational expenses. Written during his post-graduate days, it has been published recently to good response.

A native of Andhanur, a small village in Tiruvannamalai, Veerapandiyan was born to Selvaraj and Kamatchi, who worked in the forge as blacksmiths. Born with three siblings, Veerapandiyan was the first person in his family to step into school, college and university. After a while, he started to pen his experiences, which resulted in the autobiographical sketch Parukkai, which has been well received by readers. Currently, he is pursuing his doctoral research at the University of Madras.

 

Speaking to City Express, Veerapandiyan looks back on his early days, his experiences as a caterer and what pushed him to write such a novel.

“I completed my schooling by walking three kilometres up and down daily. Even to travel in a government bus was an expensive thing for me,” says Veerapandiyan.

He added, “Food was mostly noyyarisi, the favourite dish for us not because of we liked it but because it was the only kind that we could afford to buy. All the siblings were earning by that time as labourers except me. Though I had an interest in continuing my studies, my economic condition didn’t permit me and I too worked as a labourer for a while. Later, I managed to join BA (Tamil) in a government college”.

“Even after the graduation, my parents were apprehensive over sending me to work. But I decided to study further and with the help of my savings I also completed B.Ed., course” he said.

“Little later, I came to Chennai, to pursue my post-graduation and I got a seat under the first generation graduate scheme. The Government only gave me a seat but didn’t provide any basic facilities such as hostel, food, etc. At first I slept in parks and beaches, and then with the help of my fellow student friends, I stayed in their rooms and ate without the knowledge of wardens. Staying in those hostel rooms and not affected by jaundice, typhoid, malaria itself a great achievement. And that was the time when most of the students decided to work in part-time jobs regardless of what type it was — such as working in a  petrol bunk, as a security guard or even in the catering line,” he added.

“But it is not such an easy job. We will get food after serving all the invitees of the function. Most of the times, we won’t get food due to shortage. Those times, we go to bed with tears in our eyes. Even though we were paid some meagre amount as our wages, our pain was that we could not spend even Rs.15 to eat, because that money could be used to purchase magazines and books to study or on travel,” he said.

Against all odds, he managed to score 81 percent marks in MA “I missed the gold medal by one percent” he smiled. “My experiences pushed me to write. I met Siva Senthilnathan, publisher of Parisal Pathippagam, who helped me. I dedicated this novel as padaiyal to all the persons who give food” he said.

“Now I have received a scholarship from UGC and I am able to live a normal life. But still there are many of my juniors going to catering and now its my turn to help them” he concludes.

Courtesy: The New Indian Express